Δυστυχώς όμως οι γενιές των πατεράδων μας δεν έπραξαν το ίδιο γιατί τους θάμπωσε το χρήμα, που τους προσφέρθηκε απλόχερα. Ξέχασαν συγγενείς, φίλους, γείτονες, κάποιοι έφτασαν στο σημείο να απαρνηθούν και τα ίδια τους τα παιδιά. Μπροστά στο χρήμα γι’ αυτούς όλα τα άλλα ήταν μηδαμινά, αμελητέα.
Εγκατέλειψαν την γη τους, τα χωριά τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές των πατεράδων τους για να εγκατασταθούν στις πόλεις, στα μεγάλα αστικά κέντρα όπως συνήθιζαν και συνηθίζουν να τα αποκαλούν, γιατί έτσι πίστεψαν πως θα αποκτούσαν μια καλύτερη ζωή και στοιβάχτηκαν στις πολυκατοικίες, μέσα σε μια σταλιά διαμερίσματα, σαν τα μυρμήγκια χωρίς να μπορούν να αντικρίσουν τη θάλασσα, τον λαμπερό ήλιο, το πράσινο και να αναπνεύσουν φρέσκο καθαρό αέρα.
Κλείστηκαν σε χρυσά κλουβιά πιστεύοντας πως έτσι θα βρουν την ευτυχία και έτσι φυλακίστηκαν σε τέσσερεις τοίχους και μαζί με τους εαυτούς τους φυλάκισαν και τα παιδιά τους.
Μαχαίρωσαν πισώπλατα τον αδερφό, τον συγγενή, τον γείτονα για να μπορέσουν να γεμίσουν οι δικές τους τσέπες με περισσότερα νομίσματα, μα τα νομίσματα, όπως και τα ίδια μαρτυρούν με το όνομα τους, τους έκαναν να νομίζουν πως ήταν πιο πλούσιοι, πιο ικανοί και πιο ευτυχισμένοι. Η ευτυχία, η ελευθερία και η αφθονία δεν μετριόνται και δεν εξαργυρώνονται σε χρήμα.
Κατέστρεψαν το πράσινο, μολύνανε τα ποτάμια και τη θάλασσα, δηλητηρίασαν τις πηγές του καθαρού νερού μην υπολογίζοντας το αύριο και τώρα φτάσαμε στο σημείο να πρέπει να ταξιδέψουμε για να απολαύσουμε το πράσινο, τα ποτάμια μας και οι θάλασσες μας να είναι μολυσμένα και να αναρωτιόμαστε πως συνέβησαν όλα αυτά και για να πιούμε νερό, που νερό είμαστε, να πρέπει να πληρώσουμε και να απειλούμαστε και κάθε τόσο ότι είναι σε έλλειψη. Όταν όμως δηλητηρίαζαν και κατέστρεφαν τις πηγές του νερού κανένας δεν σκέφτηκε το μετά; Ή μήπως δεν νοιάστηκε για ήταν πολλά τα λεφτά!
Και μετά τα τόσα αδιέξοδα, στα οποία περιήλθαν από δικές τους επιλογές, αποφάσισαν να ασκήσουν σκληρή κριτική, φυσικά όχι στις πράξεις και τις επιλογές τους, αλλά στις νεότερες γενιές που δεν κατάφεραν να γίνουν άξιοι συνεχιστές τους και σήμερα βρίσκονται αντιμέτωπες με τις συνέπειες των δικών τους επιλογών. Δυστυχώς, παρόλο που οι περισσότεροι εξ’ αυτών προέρχονταν από αγροτικές οικογένειες αμέλησαν μέσα στην τόση έπαρση και αλαζονεία τους πως ότι θα σπείρεις αυτό και θα θερίσεις.
Και πολύ λογικά οι νεότεροι θα αναρωτηθούν «και εμείς τι φταίμε;».
Εάν αρκεστούμε απλά στο να αποποιηθούμε των ευθυνών και να ασκήσουμε κριτική κατά των παλαιοτέρων γενεών, θα φταίμε. Έχουμε καθήκον και υποχρέωση απέναντι στα παιδιά μας και τις επόμενες γενεές να ξεριζώσουμε τα ζιζάνια και να σπείρουμε κάτι που θα αποδώσει καλύτερες σοδιές. Ο μόνος τόπος να επιτευχτεί κάτι τέτοιο είναι να διδαχτούμε από τα λάθη του παρελθόντος και να κατανοήσουμε πως η αποξένωση – απομόνωση μας έφτασε στο σημείο αυτό που βρισκόμαστε σήμερα.
Οι άνθρωποι θα πρέπει να κατανοήσουν πως είναι επιτακτική ανάγκη να ενωθούν σαν μια γροθιά για να καταφέρουν να ξεριζώσουν όλα αυτά τα ζιζάνια που έχουν φυτρώσει παντού και σκοτώνουν οτιδήποτε και αν σπείρουμε πριν καν προλάβει να φυτρώσει.
ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΑΔΑ "ΠΟΛΥΝΟΗ"
0 Σχόλια